من از یک شکست عاشقانه می آیم...بگذار همه برای این اعتراف تلخ

سرزنشم کنند...شکست نه برای پنهان کردن است نه بهانه ای برای

پنهان شدن ...! همه دلشان نقش های مثبت میخواهد و آدم های

خوشحال...اما من گمان میکنم این خیلی خوب است که نمیتوانم ادای

آدم های خوشبخت را دربیاورم...! بی ستاره ام و زرد با طعم معطر

پاییز...که حضورش تنها معجزه ی لحظه های تنهایی من است....قیمت

وفا شاید گران تر از آن بود که بهانه ی دوست داشتنی زندگیم از عهده

ی داشتنش برآید....!!!آغوش ترانه ها همچنان از عطر تن او که باید پر

باشد,خالیست.... نمیتوانم باورش کنم ... نه رفتنش و نه ماندنش را ....!

قراره حقیقت را بگویم...سخت است... بی علاج است....دانستنش آدم

را کم کم میکشد...گریه ی شبانه می آورد...اما همین است...کاملا

ناگوار و واقعی : اون یکی رو جز من داشت ! سکوت میکنم تا به خاک

سپردن آخرین خاکسترهای آرزوی برباد رفته ام آبرومندانه باشد....! گریه

میکنم باشکوه...مثل اقیانوس...بلند مثل اورست...او نمیشنود و نمیداند

که ماه خوشبختی مشترک همه ی بی ستاره هاست................!