روح بیمار طبیعت را – می فهمی

در دیار خشک

در میان سایه های تیره – در زنجیر

مرگ را می بینی

گاه بی تابی

…گاه می خندی

عاشق باران که باشی

در اضطراب شب – به دنبال آغوش امنی می گردی

تا تن نازک تب زده ات را بسپاری به تنش

تا فراموش کنی

عاشق باران که باشی

منتظر می مانی

بر نگاه بی کلام پنجره – چشم می دوزی

شعر می خوانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: